Chcę żeby moje dziecko…

… miało wykształconą inteligencję emocjonalną, potrafiło działać w grupie, umiało zająć sobie czas samodzielnie, nie poddawało się presji rówieśników, miało swoje zdanie, było pewne siebie, silne, potrafiło krytycznie myśleć… Do tego umiało co najmniej dwa języki obce, ukończyło szkołę muzyczną, potrafiło walczyć o siebie i swoją pozycję w szkole, na uczelni, w firmie, w życiu.

Jakie cechy chcesz wykształcić w swoim dziecku? Jaka jest Twoja lista oczekiwań? Jaki ma być Twój obecnie dwulatek za 5, 10, 20 lat?

Blogi parentingowe wyprzedzają się w wymienianiu tego, jakie wartości rodzice powinni przekazać swoim maluchom i jak to osiągnąć. Nie wystarczy już zwykłe szczęśliwe życie, nie wystarczy nawet budowanie dobrych relacji ze światem zewnętrznym. Przede wszystkim mamy wychować kogoś pewnego siebie, kto zawojuje świat. Kto będzie wierzył, że wszystko może osiągnąć, że nie ma murów nie do zburzenia. Każdy ma być wyjątkowy i takie też życie ma prowadzić. Bo przeciętność to klęska.

Zwyczajne życie – przegrane życie

Moja mama zawsze powtarzała, że nie ma nic złego w byciu przeciętnym. Nie każdy musi być niepowtarzalny dla każdego. To jasne, że chcę być kimś szczególnym w życiu mojego męża, dzieci, rodziców. Czy jednak muszę być kimś nadzwyczajnym dla sąsiada czy pani w warzywniaku? Bez najmniejszego problemu odpowiadam – NIE! Zależy mi na tym, co o mnie myślą najbliżsi. Nie muszę odbierać hołdów od przypadkowych ludzi. Chociaż to bardzo miłe – mojej wartości nie warunkuje również ilość polubień na Facebooku, czy followersów na Instagramie.

Wydaje mi się, że nasze dzieci nie mają już tak łatwo. Jako rodzice zaczytujemy się w poradnikach, wsłuchujemy się w głos psychologów, z zaciekawieniem nadstawiamy ucha na rady innych rodziców, których pełno wszędzie (w mediach, gazetach…). Chcemy, żeby nasze dzieci były świadome siebie. Czasami (często?) nawet bardziej, niż my – dorośli. Niepowtarzalność jest w cenie. Liczba maluchów przekonanych o swojej nieomylności rośnie. Czy zwykłe szare życie da im satysfakcję? Nie każdy może być dyrektorem, nie każdy zdobędzie milion lajków, nie każdy jest utalentowany na tyle (albo w takiej dziedzinie), by mógł żyć ze swojego daru.

Czego chcę dla moich dzieci?

Świętości. Chociaż to bardzo niemodne marzenie. Lepiej chyba nawet przyznać się, że chce się dla berbecia sławy i milionów. Łatwiej mieć przyklejoną łatkę materialisty, niż dewoty.

„Święty to ktoś, kto – na wzór Jezusa – żyje w błogosławiony sposób w twardej rzeczywistości.”

ks. Marek Dziewiecki

Dlaczego tak się utarło, że święte życie to życie bez grzechu, ciągłe umartwianie i asceza? Czy którykolwiek ze świętych ludzi miał nudne życie? Śmiem wątpić. Czy każdy był męczennikiem? Zdecydowanie nie. Czy wszyscy żyli z dala od ludzkości poświęcając całe życie modlitwie? NIE. Żywoty wielu świętych to gotowe materiały na filmy sensacyjne, thrillery, czy nawet romanse. Co więc wyróżnia człowieka świętego? Poszukiwanie Prawdy. Nawet jeżeli ktoś taki Boga gubi (albo Go w ogóle nie zna) to słucha swojego wewnętrznego głosu. A gdy już doświadczy Miłości przez duże „M” – nie pozwala Jej odejść.

Świętość nie jest gwarantem szczęśliwego życia. Ba! Nie jest nawet gwarantem życia spełnionego, według definicji, jaką stara się nam narzucić świat. Jest to jednak życie pełne sensu. A chyba to jest najważniejsze – mieć wiarę w to, że moja tutaj egzystencja ma znaczenie. Skąd się bierze tak wiele uzależnień, dlaczego ludzie szukają coraz to nowych doznań, skąd poczucie ciągłego niespełnienia? Przecież w teorii mamy coraz więcej, stopa życiowa systematycznie wzrasta…

Ludzkość traci myśl przewodnią swoich działań. Gdy nie ma celu – nie ma chęci. Gdy nie ma chęci – nie ma działania. Gdy nie ma działania – jest bezczynność. A ta prowadzi już tylko na manowce. Jeżeli celem życia jest świętość – zawsze jest o co walczyć.

„Wiemy, że my wszystkie z naszej rodziny jesteśmy postrzegane przez ludzi jako osoby bardzo dziwne. Myślimy tylko o życiu w klasztorze. To szaleństwo okaże się mądrością w dniu, w którym Bóg da swoim wybranym koronę.”

Siostra Maria od Najświętszego Serca

To myśl jednej z sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus [wszystkie pięć sióstr Zelie zostało zakonnicami – przypomnienie]. Chociaż mówi o życiu zakonnym – rozszerzyłabym tę myśl na dążenie do świętości ogólnie. To, że świadomy chrześcijanin pragnie Boga powinno być oczywiste. Chce się z nim połączyć i osiągnąć życie wieczne. Powinien więc przede wszystkim świętości pragnąć dla swoich dzieci. Chociaż to tak bardzo niedzisiejsze. Jednak w dniu, w którym Bóg zdecyduje – to właśnie ta niedzisiejszość będzie zbawiona.

Co dalej?

Praca. Nad sobą. Można dzieci prowadzić do kościoła, zapewnić im towarzystwo rówieśników ze wspólnot i codziennie odmawiać różaniec połączony z lekturą Pisma Świętego… Tylko co z tego, jeżeli samemu będzie się ganiało za sławą i pieniędzmi. Ewentualnie za ciszą i świętym-nieświętym spokojem.

Wszyscy potwierdzają, że nasze małe pociechy są najlepszymi obserwatorami świata. I właśnie nasz przykład przemawia do nich najbardziej. Jeżeli chcę świętości dla dzieci to moim celem nadrzędnym powinna być moja osobista świętość. A zadanie to niełatwe. O czym wie każdy, kto zmaga się i walczy z sobą. Swoimi wadami. Swoimi grzechami. Codziennie. Czasami trudno dać się kochać Bogu i pozwolić Duchowi Świętemu na prowadzenie. Jeżeli się jednak uda – dzieją się cuda. Wie o tym każdy, kto tego doświadczył. I brzdące właśnie tę naszą drogę powinny widzieć. Powinny też o niej wiedzieć. Rozmowa, wspólna modlitwa, dziękowanie za to, co wydarzyło się dobrego, i przepraszanie Boga i siebie nawzajem za potknięcia na drodze.

„Wychowawca chrześcijański to ktoś, kto nieodwołalnie kocha, a jednocześnie potrafi wiele wymagać i nigdy nie jest naiwny.”

ks. Marek Dziewiecki

Miłość, mądrość, modlitwa. Złota trójca wychowania. Nie gwarantuje sukcesu. Mam jednak głęboką pewność, że go przybliża.